Adı Ayçe Karagöz. 1992 Eskişehir doğumlu. İlk eğitimini Anadolu Üniversitesi Özel Eğitim Bölümü’nde aldı.
İlkokulu Eskişehir’de orta öğrenimini İzmir’de bitirdi.
İzmir Üniversitesi Turizm ve Otel İşletmeciliği Yüksek Meslek Okulu’ndan mezun oldu.
Almanca ve İngilizce biliyor. İşaret dili öğreniyor.
Beş yıldır Gaziemir Popüler Müzik Korusu’nda korist. Latin dansı yapıyor.
***
Şimdi ne var bunda diyebilirsiniz? Çalışan ve gayret eden herkes bu eğitimleri alabilir, diller öğrenebilir.
Zaten bunları yazmamın nedeni tam da bu. Kimseye farklı gözle bakılmaması. Down sendromlu olsalar bile.
Yukarıda CV’sinin bir bölümünü aktardığım Ayçe Karagöz bir Down sendromlu. Ama bu durum onun hayatta istediklerini elde etmesine engel olmamış.
Üniversite bitirmiş. İki yabancı dil öğrenmiş. Müzik yapıyor, dans ediyor.
***
İzmir Down Sendromu Derneği Yönetim Kurulu Üyesi de olan Karagöz bakın bize nasıl sesleniyor:
“Down sendromlu bireyler de sizin gibi normal insanlardır. Unutmayın tıpkı sizin gibiyiz. Artı 1 farka.
Tek fark bazı hayat becerilerinde birazcık ekstra yardıma ihtiyaç duymamızdır.
Benim için Down sendromu nedir? Ben farklı bir şey hissetmiyorum.
Biliyorum ki, Down sendromu hakkında düşünmeden hayatıma devam edebilirim.
Sizlere önerim Down sendromlu bireyleri düşleri ve amaçları için cesaretlendirin. Bize saygı gösterin. İyilikler içinde kalın.
***
Ne kadar farkında olduk bilmiyorum ama eçen Salı günü(21 Mart) Down sendromu farkındalık günüydü.
Down sendromu insanlar için sadece bir özellik. Tıpkı kahverengi ya da mavi gözlü olmak gibi.
Artı bir kromozona sahipler. Ama bu özellik onların toplum içine karışmamaları hele hele eğitim almamaları için kesinlikle bir neden değil.
Zaten Ayçe Karagöz’ün diplomaları ve yaşam biçimi bunu kanıtlıyor. Onun gibi onlarca örnek var.
Üniversiteyi bitiren iş hayatına giren Down sendromluları görebilirsiniz.
Bornova Belediyesi’nin Büyükpark içinde açtığı Down Kafe’ye uğrarsanız orada günün 15 saati dolu olan bir mekanı nasıl idare ettiklerini görme fırsatınız olur.
***
Ama yeterli değil. Down sendromlu çocuklarını sokağa bile çıkarmayan, toplumsal hayata sokmayan çok sayıda aile var.
Böyle yapmalarının nedeni toplumun bakış açısı. Ayçe Karagöz’ün istediği gibi onları düşleri ve amaçları için cesaretlendirmediğimiz için sosyal hayata çok fazla katılamıyorlar. Ya da aileleri bu cesareti göstermiyor.
Bu durum değişmeli. Değişmesi için de hepimizin konunun farkına varıp değişmesi şart.
YORUMLAR