Ömürden kopup her düşen yaprakta başka başka insanların el yazıları var...
Kimisi alelacele, kimi tek düze yazıp kalemin bittiği yerde bırakıp gitmiştir seni...
Yaşamdaki görevimiz nasıl bittiğinde toprakla son buluyorsa yolumuz, hayatımıza giren her canlının da bi sonu olması çok şaşırılacak bi'şey değil sanırım. Önemli olan üzmemek,üzülmemek... Mümkün mü? Değil elbet. Ama asla eksisi yoktur bize. Her üzüldüğümüzde bin kat daha güçlü olmuyor muyuz? İki cümle ile yerle bir olurken,binlerce cümleye rağmen gerçekleri öğrendiğimizden,zamanında çok ağladığımızdan, hafif bi tebessümle karşılar hale gelmiyor muyuz? Güçleniyoruz... Acımasız değil. Gözü kapalı inanmıyoruz artık. Güvensiz de değiliz. Çok iyi öğreniyoruz. Yalan söylerken karşındaki,, sadece gülümsüyoruz. Ama asla yutmuyoruz. Hissediyoruz. Hissettiğimizi belli etmiyoruz. Yoksa asla duygusuz değiliz. Yaşlanıyoruz. Yaşlandıkça çoğu karakterle karşılaşmış oluyoruz. Maske üzerine maske takıyoruz. Herşeyin kurallarına göre oynamaya başlıyoruz. Aslında kimse kendi değil bunu biliyoruz. Belki bi kaç saat kendidir ya da. Uyumadan önce,günün itiraflarını duvarlara,yastığa bi ayıcığa,bi kitaba,küllüğe ya da bi kediye anlatıp devam ediyoruz... Ömürden bi yaprak daha kopmasını izliyoruz. Bişeyler içipte uyurum demek aslında çok şey ifade ediyor. Sevmiyorsan sevmiyorum. Seviyorsan seviyorum ulan demesini. Asla ve asla yapmak istemiyorsan hayır demesini, Dünden razıysan koşarak gitmeyi öğrenmeden bize rahat yok. Hayat bu şekilde daha güzel. Ve asla aykırılık yapmıyoruz. Sadece biz,biz oluyoruz...
Güzel düşler...
YORUMLAR