Bu şehir ne de soğuk geliyor bana. Doğup büyüdüğüm yerden ırak, sevginin bahçesinde yeşererek büyüdüğüm baba ocağından uzak, okuduğum, gördüğüm, çalıştığım, on parmağı geçmeyen ender fakat kuvvetli bir dostluğun kurulu olduğu dostlarımdan uzak...
Bakmayın soğuk dediğime bu şehir aslında sıcak. Bana soğuk olan yalnızlığımla başa çıkmak.
Bu şehir ne de soğuk geliyor bana. Sokaklar bomboş, insanlar öyle rahat ki, trafik öyle boş ki, hava öyle kömür kokuyor ki...
Bir telaş yok, bir kaos yok, bir trafik yok, bir ve daha nice bir... Kimisinin kulağına hoş gelmeyebilir ardarda saydığım denklem ama alışmışım sahi ya bu denklem düzenine!
Hele birde kardeş özlemi yok mu? Senin yarını kesmişler de gurbete kaldırıp atmışlar misali hep bir eksikle yaşarsın. Bir tarafın tamamen eksik, geri kalan yarında özlemlerle buz tutmuştur. İnsanlıktan çıkmışım ben meğer ölmüşüm der durursun ve bir tabuttan farkın olmaz. İşte öyle soğuk ki bu şehir ölsen kokmazsın...
Doğduğun yer mi, büyüdüğün yer mi yoksa yaşadığın yer mi? Karar sizin...
YORUMLAR