ŞEHİT BABASININ
EN AĞIR YÜKÜ...
Geceler soğuk...
Geceler ıssız...
Bu gece daha bir puslumu ne ...
***
Henüz gece yarısını geçmişti...
Vuruldu kapı...
Sessiz ve sakin...
Belli ki !...
Korkularak vurulmuştu kapıya...
***
Telaşlandı baba...
Birden içi titredi...
Acaba...Acaba dedi...Hayırdır inşallah...
Bir hanımına baktı...Bir de kapıya...
Birden bir korku...
Bir hüzün çöktü içine...
Boğazı kurudu...
***
Zor geçirdi terlikleri ayağına...
Koştu kapıya...
Korkarak kapı kolunu çevirdi...
Açtı kapıyı yarım...
Kireç gibi oldu yüzü...
***
Herbiri...
Birbirinin arkasına saklanan...
Kapıda gölgeleri...
En önde bir resmi üniformalı albay...
Üzgün...
Yutkundu albay...
Gözlerini kaçırmak istedi...
Ama bu görev ona verilmişti...
Acaba nasıl söylemeliydi..
***
Anladı baba...
O koskoca yürekli adam...
Albayın yüzüne bakmadan...
Döndü hanımına...
Hırıltılı bir sesle seslendi:
“ Hanım gözün aydın..Şehit anası oldun “...
***
Duvarlar sanki üzerlerine çöktü...
Yıkıldı Dünyaları...
Anne Fatma Zehra Koç oracıkta bayıldı...
Koşuştu görevliler...
Baba Ahmet Koçun koluna girdiler...
Başımız sağ olsun dediler hep birlikte...
***
Sendeledi baba...
Kapının pervazına tutundu...
Hiç konuşamadı...
Sessizlik anlatıyordu herşeyi...
Şehit olmuştu Abdullah...
***
Olmazdı...Olamazdı...
Arkasından ağlıyamadı baba...
Albayrağa sarılmış Abdullah...
Merasim mangasının omuzlarında...
Gitti sırtladı tabutunu..Girdi altına...
Kimseye vermek istemedi...
Oğlunun yükünü...
***
Taşıdı...Taşıdı...Taşıdı...
Yüzünde öfke...Yüzünde acı...
İçinde bilmediği bir inat...
Bana düştü ölüm...
***
Uğuldadı...
çınladı kulakları...
Sağır edercesine...
Oğlu Abdullah’ın geçen hafta...
Okuduğu o dizeler geldi aklına...
“ Ölüm bize ne uzak /Bize ne yakın ölüm “...
“ Ölümsüzlüğü tattık/ Bize ne yapsın ölüm “...
***
Kayıp gitti ellerinden...
Dualarla yiğidin...
***
Ben ağlarım...Ağlıyor memleketim...
YORUMLAR